امید!!!

کسی مرا می خواند!

در این اوهام زمان مرا می پاید!!!

با من از سوگند گل و خار سخن می گوید!

در این شب هنگام که کور سوئی از بلوا و ازدحام و تشویش مرا فرا می گیرد،
با من از زندگی سخن می گوید!

زندگی؟؟؟؟؟

زندگی یعنی اشک وآه برای حفظ حرمت ندانم کاری های دیروز!!!

نمی دانم شاید همان شایدهای دیروز باشد که در پس ابعاد این دنیای مجازی مرا محکوم به زندگی کرده است!

همه سرگرم به دل های سرد و منطق های خشک هستیم!

او کیست که مرا فرا می خواند؟!؟!

دوستیست غریب...!

اسد سرخی